โอ้ยยยย บับ ใจเเม่....ฮรืออออออ
เปลี่อยนพระเอกฟิคตอนนี้ทันมั้ย?
บทที่ 4
ยามอุ้ย (11:00-13:00) ของวันรุ่ง จื่อเทาถูกนายหญิงใหญ่ปลุกขึ้นมา ใบหน้าสวยดุงัวเงียกับแสงตะวันยามสาย พอนึกได้ถึงเรื่องเมื่อคืนหน้าก็ขึ้นสี งื้ออออ ถึงจะเจ็บ...'แต่ก็รู้สึกดี' บร้าาาา คิดไรก็ไม่รู้ จื่อเทาเงยหน้าสำรวจไปรอบห้อง พบว่ากลับมาที่ห้องนอนของตัวเองแล้ว พอถามท่านแม่จึงได้คำตอบว่า
“นายท่านจางปินอุ้มเจ้าออกมา ถามถึงห้องของเจ้าแล้วพามาส่ง พอรุ่งสางก็กลับไป”
“....!!”
“ตัวเจ้างี้สลบไสลอยู่ในอ้อมอก ท่าทางจะหนักสินะ ทิ้งคราบเลือดไว้เต็มพื้นห้อง หยั่งกับแท้งลูก”
“ขะ..ขนาดนั้นเลยหรือ?”
“เอาหน่า....เห็นเจ้าสุขสมกับคนหล่อข้าก็ยินดี หากเค้าถูกใจเจ้าแล้วมาซื้อตัวไป ข้าก็ยินดีผลักไสไล่ส่งเจ้าให้เค้านะ”
“ท่านแม่.....เคยนั่งอยู่ดีๆ เเล้วหงายหลังปะ?”
“จะทำไม? นี่แม่ไง จำไม่ได้เหรอ?”
จื่อเทาพยายามจะลุกแต่ช่วงล่างสาหัสไปหน่อย เลยได้แต่นอนเจ็บก้นอยู่ในห้อง ลำบากบรรดาพี่สาวในหอต้องไปยกอาหารขึ้นมาให้แถมได้สายตากับคำพูดล้อเลียนกลับมาอีก
“เมื่อคืน.....เด็ดไหม? ท่าไหนบ้าง?”
“เมื่อคืนก็แอบดูไม่ใช่เร๊อะ? อย่าคิดว่าไม่รู้”
“อุ๊ย! ถูกจับได้ซะละ วันหลังถ้าเค้ามาอีก พวกข้าว่าจะปิดหอแล้วกินขนมรอดูเจ้าถูกแทงก้นล่ะ จื่อเทา....ฮ่าๆๆ”
“ไม่ให้ดูโว้ยยยยยยย ออกไปเลย!!” โว้ยยยยย ไอ้จอมมารหื่นกามนั่น แม่งจะมโหฬารเอาโล่เหรอไงวะ แทงทีก็โคตรเจ็บ แม่งเอ๊ย!! จื่อเทาทำท่าฟึดฟัดอยู่คนเดียวให้ห้อง
วันนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนพัก ปกติเวลาว่างๆ จริงๆจื่อเทาจะนั่งเขียนหนังสือ แต่งกลอน บทกวี หรือเขียนจากหนังสือที่เคยอ่าน หลายคนที่นี่พอได้เห็นก็ชมจื่อเทาว่ามีความฉลาดหลักแหลมทัดเทียมเหล่าปราชญ์บัณฑิต เออ ก็บัณฑิตไง นี่จบปริญญาเลยนะเฮ้ย
แต่จะว่าไปก็เหมือนจื่อเทามันขี้โกง แขกต่างๆ ของจื่อเทาที่ผ่านมา ที่เจ้าตัวเคยร่ายกลอนกวี และสนทนาเรื่องปรัชญา ต่างก็อึ้งในความคิดความอ่านของนายน้อยแห่งหอจันทร์เสี้ยวผู้นี้ พอเรื่องราวเหล่านี้ถูกแพร่สะพัดออกไป กล่าวกันปากต่อปาก จากแขกคนแล้วคนเล่า ก็ทำให้จื่อเทามีชื่อเสียงเป็นที่เลื่องลือ จนเคยมีบัณฑิตจากหลายสำนักปลอมตัวมาทดสอบเขา แน่นอนว่าจื่อเทาสอบผ่าน เพราะจากการเรียนประวัติศาสตร์ชาติจีนโบราณนั้น ทำให้จื่อเทาพอจะแถแบบมีหลักการได้อยู่ เหมือนรู้คำตอบอยู่แล้วไง? บางทีเขาก็คิดนะว่าถ้านี่เป็นเกมส์ชีวิต ตัวเขาก็คงกำลังใช้ MOD โกงอยู่
และเช่นกันบรรดาอาจารย์จากบัณฑิตหลายสำนักเหล่านั้นก็ต่างขอซื้อตัวจื่อเทา แต่จะเสนอราคาไปมากเท่าใดก็ถูกปฏิเสธกลับไปทุกครั้ง แต่ตอนนี้คงไม่แล้วมั้ง ได้ผัวแล้วหนิ นายหญิงใหญ่ก็ถูกใจใช่ย่อย นางดูแลหอนี้มานานจนอายุเลยวัยสาวมามากแล้ว อยากจะมีลูกแต่ก็ไม่สามารถมีได้ พอได้เห็นจื่อเทาก็ถูกชะตาจึงจับมาชุบเลี้ยงจนเติบใหญ่ กลายเป็นนายน้อยฮวางผู้มีความงดงามหมดจด จนร่ำลือกันไปทั่วเมืองฉู่ ลุกลามไปทั่วแคว้นเจีย แม้แต่องค์ชายลำดับที่ 3 ขององค์จักรพรรดิยังต้องมายลโฉมเขาเสียให้ได้ ถึงขั้นจะขอไปเป็นอนุเชียวนา แต่หน้าตาไม่หล่อไง บุตรบุญธรรมจอมเรื่องมากจื่อเทาจึงไม่เอา ก็ปฏิเสธกลับไป เออ ขนาดองค์ชายนะน่ะ
ทุกทุกสองราตรีจะมีการประมูลตัวนายน้อยฮวาง และในทุกทุกสองราตรีเช่นกันก็จะมีบุรุษผู้เดิม 'จอมมารจางปิน' หรือท่านชายจางปินในสายตาของคนทั่วไป มาประมูลตัวจื่อเทาในราคามหาศาล จนหอนี้แทบจะไม่มีที่เก็บเงินหลายพันหมื่นตำลึงทอง นายหญิงใหญ่ได้เงินประมูลมาเยอะจนแทบอยากจะปิดหอไปแล้ว เพราะเงินมันเยอะจนไม่อยากจะได้เพิ่มแล้วไง เท่าที่ได้มาก็พอจะแบ่งให้หญิงสาวทั้งหอไปใช้จนสุขสบายไปทั้งชีวิตแล้ว แถมท่านชายจางปินมาแต่ละครั้งทำเอาบรรดาเหล่าหญิงสาวไม่เป็นอันจะกิจใดใด เพราะใจจดใจจ่ออยากจะดูหนังสดของนายน้อยฮวางกับท่านชายจางปินกันน่ะสิ
และวันนี้ก็เช่นกัน จางปินปิน เดินเข้ามาในหอกับพร้อมผู้ติดตามที่เดินยกหีบเงินมาด้วย คงไม่ต้องเดาว่าใครจะได้ตัวนายน้อยฮวางในคืนนี้ แขกคนอื่นพอเห็นแล้วก็ถอดใจ ต่างถอยหลังหลีกทางให้ท่านชายจางปินกันถ้วนหน้า จอมมารเดินเข้ามาหยุดสบตาแม่เล้าหลันจิง เป็นอันว่ารู้กัน หลันจิงจึงเดินนำจอมมารไปยังสวนกว้างหลังหอจันทร์เสี้ยว ตามทางประดับด้วยโคมไฟสีเขียวให้แสงสว่าง เมื่อถึงที่หมายนางจึงคำนับโค้งแล้วหันหลังเดินกลับไป
“เดี๋ยวก่อน.....วันนี้ข้า...ขอยืมตัวนายน้อยของเจ้าสักสองสามวันได้หรือไม่”
“เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปเรียนนายหญิงใหญ่” แม่ใหญ่หลันจิงรีบก้าวเท้าไวขึ้น เร่งไปยังห้องของนายหญิงใหญ่ทันที ปากก็รีบบอกเล่าข่าวใหม่ที่ได้ยินมา นายหญิงใหญ่ได้ยินดังนั้นก็ป้องปากยกยิ้มหัวเราะคิกคักกับแม่เล้าสองคน 'จะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วสินะ'
ทางจื่อเทาเอง วันนี้อยู่ในชุดผ้าแพรสีดำสง่า ชายผ้าปักลายดอกเหมยสีแดง ดูเข้ากันกับชุดดำคาดแถบแดงของจอมมารยิ่งนัก เหมาะสมกันราวกับคู่รักคู่แต่งงาน จอมมารวางมือไพ่หลังยืนนิ่งมองจื่อเทาร่ายรำดาบคู่ ร่างเพรียวที่ขยับกายตวัดกวัดแกว่งดาบในมือไปมาอย่างดุดันแข็งแกร่ง แต่ในสายตาของจอมมารนั้นดูราวกับเป็นการร่ายระบำเสียมากกว่า มันช่างอ่อนช้อยงดงามตรึงตาเสียนี่กระไร
'เถาจื่อ....เจ้าทำใจข้าประทุไปกี่คราแล้ว ตั้งแต่ที่ได้พบกับเจ้า.....'
จอมมารยกยิ้มอ่อนโยน เดินเข้าไปหาจื่อเทาโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้รู้ตัว จางปินยกมือกอดเอวจื่อเทาจากด้านหลังทำเอาอีกฝ่ายตกใจจนดาบร่วงหล่นจากมือ
เคร้ง! เคร้ง!
“อ๊ะ! นายท่าน ข้าน้อยตกใจหมด”จื่อเทาหันหน้ากลับมาก็สบตาหวานเชื่อมของจอมมาร
“ข้าคิดถึงเจ้า”จางปินจับหลังคอจื่อเทาให้เงยรับสัมผัสจูบร้อนของตน กลีบปากเล็กเผยออกรับเอาลิ้นนุ่มสอดกวาดไปทั่วโพรงปากเล็ก
“อือ...อื้มมมมมม”จื่อเทาครางเสียงหวาน สักพักฝ่ามือนิ่มเริ่มดันร่างของคนตัวใหญ่กว่าให้ถอยห่าง ก่อนจะละจูบออกมาหายใจ “ฮ่า....ฮ่าาาาา นายท่าน...ข้าน้อยก็คิดถึงท่านเช่นกัน”
“เลิกเรียกแทนตัวว่าข้าน้อยได้แล้ว”
“....?”
“ข้าอยากให้เจ้าเรียกแทนตัวเองว่าเถาจื่อ...ฟังดูน่าชังกว่า....ไหนลองพูดให้ข้าฟังหน่อยสิ...เถาจื่อ...” จอมมารมองดูจื่อเทาด้วยความรักใคร่ ฝ่ามือแกร่งลูกไล้กลุ่มผมนิ่ม แต่สายตาไม่ได้ละไปจากดวงหน้าสวย
“ขะ....เอ่อ...เถาจื่อก็คิด..ถึง..นายท่านเช่นกันขอรับ”จื่อเทาว่าพลางก้มหน้างุดๆ ใบหน้าแดงซบลงอกแกร่งของจอมมาร
“ข้าจะพาเจ้าไปที่ที่หนึ่ง เจ้าล่ะอยากไปหรือไม่”
“หากเป็นท่าน ต่อให้เป็นนรก เถาจื่อก็จะไปขอรับ” งุ้ย...พูดไรออกไปก็ไม่รู้ เขิน >//////<
“หึหึ เจ้าทำให้ข้าหลงรักเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้ตัวหรือไม่เถาจื่อน้อยของข้า...”
จอมมารเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มหวาน พาลให้เถาจื่อน้อยในอ้อมอกเขินม้วนไปอีกรอบ เอาแต่ซุกหน้ากับอกของจอมมารไม่ยอมเงยขึ้นมา
จอมมารจางปินมองดูอิริยาบถน่ารักน่าชังนี้ก่อนจะเริ่มหายตัวกลมกลืนไปกับความมืดของสวนกว้างแห่งนี้จนเหลือเพียงไอฝุ่นสีดำจางๆ
พรึ่บ!
“อ๊ะ!” จื่อเทาอุทานเหมือนพริบตาเดียวก็เกิดความรู้สึกมึนหัวขึ้นแบบดื้อๆ จึงเงยขึ้นมาองทิวทัศน์แปลกตาโดยรอบ ที่นี่ไร้ซึ่งดวงอาทิตย์สาดส่อง ไม่มีความร้อนอาบไล้ผิวกาย แต่กลับมีความสว่างราวอยู่ในช่วงพระอาทิตย์ตกยามเย็น ต้นไม้ใบหญ้าที่นี่สีแปลกตา ขาวและชมพู สวยหวานงดงาม ข้างหน้าเป็นบ่อน้ำ ไอร้อนกรุ่นลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ อ่า...น้ำพุร้อนสินะ จื่อเทาคิด นอกจากสถานที่แห่งนี้จะสวยงามราวกับภาพฝันแล้ว ก็ยังมีกลิ่น....กลิ่นหอมจากต้นไม้พฤกษาที่แข่งกันเบ่งความหอมเย้ายวนนี้ จนตลบอบอวนไปทั่วอาณาบริเวณ......
“ที่นี่คือ.....”
“....นครใต้พิภพ ตรงหน้าเจ้าคือบ่อน้ำพุร้อนอวี่หลงเจี๋ย..”
“ใต้พิภพหรือ? จริงหรือ? ทำไมฟ้ายังสว่าง?”จื่อเทาถามอย่างสงสัยใคร่รู้ ใต้พิภพ ไม่ใช่ว่ามันควรจะมืดสนิทหรอกหรือ
“นี่คือดินแดนที่อยู่อีกหนึ่งมิติ ซ้อนทับกับโลกมนุษย์ ไม่มีมืดค่ำ หรือฟ้าสาง แต่จะยังคงสว่างไสวและจะเป็นเช่นนี้ตลอดกาล......”
“แล้วเราจะรู้เวลาได้ไงล่ะ”
“ไม่รู้ หนึ่งวันที่นี่ยาวนานเท่ากับโลกมนุษย์หนึ่งปี”
“จริงหรือ? ละ..แล้วที่หอจันทร์เสี้ยว...” จื่อเทาทำหน้าตื่อนตระหนก ถึงแม้เขาเพิ่งมาถึงเมื่อกี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าที่ที่เขาจากมานั้นผ่านไปเท่าไหร่แล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าบอกแม่เล้าไปแล้วว่าขอตัวเจ้ามา ถึงเวลาแล้วข้าจะพาเจ้ากลับไป” ได้ยินดังนั้นจื่อเทาก็ถอนหายใจโล่งอก
“ถ้ายาวนานถึงเพียงนั้น แล้วอายุท่านล่ะ นายท่านอยู่มานานแค่ไหนแล้ว?”
“อาจจะสองแสนหรือมากกว่านั้น ข้าก็ไม้รู้เช่นกัน ข้าอยู่มานานจนไม่รู้วันเวลา ไม่รู้อายุตนเอง เพราะเราไม่มีอายุขัยให้สิ้นเฉกเช่นมนุษย์ เลยเกียจคร้านจะสนใจเรื่องนี้”
“ว้าววววว ดีจัง เถาจื่อก็อยากอยู่ตลอดไปแบบไม่แก่ ไม่ตายอย่างนายท่านบ้าง” จื่อเทารู้สึกเหมือนเป็นเรื่องที่หน้าตื่นเต้น ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้น เขาก็จะได้อยู่ดูการวิวัฒนาการบนโลกมนุษย์ใบนี้ตราบนานเท่านานเลยน่ะสิ จื่อเทาตกอยู่ในห้วงความคิดจนไม่ทันรู้สึกตัว ว่าบัดนี้ฝ่ามือแกร่งของจอมมารกำลังลูบไล้เอวบางไปมา เนิบนาบก่อนจะไล้มือลงไปยังบั้นท้ายกลมกลึง ออกแรงบีบขยำความนิ่มหยุ่นนั้นเสียเต็มกำมือ
“อ๊ะ...นายท่าน!?”
“เจ้าอยาก....ลงไปแช่ในบ่อน้ำหรือไม่?”
“...!”
จอมมารไม่รอคำตอบจากจื่อเทา จัดการอุ้มร่างเพรียวเดินลงบ่อน้ำพุร้อนทันที
ร่างหนาไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดให้เสียเวลา ดันร่างตรงหน้าชิดริมบ่อ
บดเบียดกายแกร่งของตนกับจื่อเทาพลางจับหลังคอเงยรับสัมผัสวาบหวาม ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดพันลิ้นเล็ก
อกจื่อเทากระเพื่อมขึ้นลงอย่างเสียวกระสัน ท่านจอมมารมอบจูบร้อนแรงอยู่ครู่ใหญ่ ฝ่ามือหนาค่อยบรรจงปลดเปลื้องผ้าเถาจื่อน้อยออกทีละชิ้น
แล้วโยนมันขึ้นไปบนพื้นหญ้าด้วยสภาพเปียกปอน
จนทั้งตนและร่างงดงามตรงหน้าเปลือยเปล่ามิเหลืออาภรใดปกปิดสักผืน
“อืมมมมห์........อ่าาาาาาาห์....”จื่อเทาร้องคราง
ยกแขนโอบรอบคอจอมมารไว้อย่างหาที่เกี่ยว ร่างเปลือยเปล่าทั้งคู่ที่เบียดเสียดกันยิ่งเพิ่มความเสียวสะท้าน
โดยเฉพาะส่วนอ่อนไหว ที่ตอนนี้เริ่มแข็งขืนขึ้นมาจากอารมณ์ของทั้งคู่แล้ว
“ฮืมมมห์....ซี๊ดดดดด”
เสียงครางต่ำอย่างสุขสมเอ่ยออกมาไม่ขาด
มือใหญ่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายในใต้น้ำ รูดขึ้นรั้งลงอย่างเนิบนาบ
แต่ก็เรียกเสียงครางไม่เป็นภาษาของอีกคนได้ดี
“อ๊ะ อ๊าาา อื๊มมมม” ผิวน้ำกระเพื่อมไหวน้อยๆ
ลำแขนแกร่งของจอมมารขยับถี่เร็วขึ้น ดวงหน้าจื่อเทาเงยเชิดหลับตาพริ้ม
กลีบปากบางกระจับก็ส่งเรียงร้องแหลมออกมาไม่หยุด
ริมฝีปากนุ่มของจอมมารพรมจูบซับทั่วขมับจื่อเทา
ไล้เรื่อยลงมา..ขบใบหูเล็ก ก่อนจะสร้างรอยสีกุหลาบไว้ทั่วลำคอและหัวไหล่มน
“อื้อออออออ.......นายท่าน....”
จอมมารหยุดทุกการกระทำก่อนเอ่ยน้ำเสียงนุ่มทุ้มเว้าวอน
ผินหน้าสบดวงตาสวยของร่างเพรียวตรงหน้าอย่างหลงใหล
ฝ่ามือลูบไล้เรือนร่างใต้น้ำไปมา...
“ข้ารักเจ้า รักมากจริงๆ จื่อเทา..เจ้าอยากจะเป็น..ของข้า..ตลอดกาลหรือไม่..”
“อื้อออ....เถาจื่อ..จะเป็นของนายท่าน...อืมมมห์...ตะ....ตลอดกาล...”จื่อเทาพยักหน้าหงึกหงัก
จอมมารจางปินได้ยินดังนั้นก็ลิงโลด ประกบริมฝีปากจูบดูดดื่ม
ขยับเบียดร่างเข้าหาจื่อเทาแน่น ยอดถันถูไถกันไปมา
จอมมารเลื่อนมือกอบกุมปรนเปรอส่วนล่างอีกฝ่าย
สร้างความเสียวสะท้านไปทั้งร่างจื่อเทาอีกครั้ง จนต้องยกเรียวนิ้วมาขบกัดระบายความรู้สึกที่มวนเต็มท้องนี้
อีกทั้งใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ตาฉ่ำปรือน้อยๆ ขณะมองใบหน้าคมเข้มของจอมมาร เสมือนเป็นหารเพิ่มความหื่นกระหายให้ปะทุยิ่งขึ้นไปอีก
จอมมารแทบทนไม่ไหว
“อ๊าาาา...อ๊ะๆ อ๊ะ
อื๊อออ..นะ..นายท่านแกล้งเถาจื่อ....”จางปินยกยิ้ม
มือที่กำลังปรนเปรอส่วนน่ารักใต้บ่อน้ำนั้นหยุดลงดื้อๆ
ยกนิ้วโป้งถูไถกดปิดส่วนยอดไม่ยอมให้คนตรงหน้าเสร็จสม
“ใช่...ข้าแกล้งเจ้า
หึหึ”หัวเราะขบขันก่อนหอมแก้มขบกัดกรามสวยของจื่อเทา
เลื่อนฝ่ามือจับขายาวสวยมาเกี่ยวรัดเอวตน จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นบั้นท้ายงาม
บีบนวดเค้นคลึง ก่อนจะแหวกออกแล้วสอดเรียวนิ้วยาวเข้าไปในช่องทางสีหวาน
ขยับเข้าออกช้าๆ ผิวน้ำรอบกายทั้งสองไหวไปมาเล็กน้อย
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา”
จื่อเทาร้องครางเสียวได้ไม่เท่าไหร่ จอมมารก็แหวกช่องทางคนตรงหน้าออกก่อนสอดท่อนลำขนาดใหญ่เข้าไปแทนช้าๆ
“อ๊าาาาาาาาา
อ๊าาาาาา ฮื้อออออออ” ความเจ็บปนสะท้านทำเอาจื่อเทาส่ายหน้าไปมา หางตาสวยมีน้ำสีใสไหลซึม
จอมมารจึงโน้มใบหน้าลงพรมจูบ แต่ก็ยังส่งแก่นกายใหญ่มหึมาเข้าไปไม่หยุด
ขยับกายตนเสียดสีร่างเพรียวเพื่อปลุกอารมณ์อีกฝ่ายเรื่อยๆ
จนความแข็งขืนท่อนใหญ่นั้นมิดสุดต้นทาง
“ฮืมมมมมมมมห์ .....ซี๊ดดดดดดด”ค้างแช่ไว้อย่างนั้น
ไม่ขยับเข้าออกจนจื่อเทาคิ้วขมาดเสมองร่างแกร่ง
“อื้อออออ นายท่าน.....”จื่อเทาบิดเร่าไปมา
“ขยับสิ เหมือนคืนแรกของเรา....ราตรีนั้นเจ้าร้อนเร่าเพียงใดรู้หรือไม่”
“ o/////o งื้อออออ...นายท่านล่ะก็..”
จื่อเทาหน้าขึ้นสีระเรื่อเหมือนผลลูกท้อสุก
ดวงหน้าเขินอายต่อสายตาโลมเลียหื่นกระหายของท่านจอมมารตรงหน้า ทั้งอายทั้งเสียวบวกกับความคับแน่นเต็มช่องทาง
ลำแขนแกร่งจับยึดขอบบ่อน้ำพุกักตัวจื่อเทาไว้ไม่ให้ไปไหน กามารมณ์ของจื่อเทาตอนนี้ยากที่ลงง่ายๆ
บั้นท้ายกลมใต้น้ำรู้สึกเสียดสีคับแน่นแต่เมื่อเห็นจอมมารไม่ขยับแน่ๆ ตนก็ทำเสียงขึ้นจมูกฟึดฟัดก่อนเรียวขาจะเกี่ยวรัดเอวจอมมารแน่นขึ้นไปอีก
ท่อนแขนก็ยึดลำคอแกร่งเข้าหา จื่อเทาซุกหน้าบนลาดไหล่จอมมาร ก่อนจะเริ่มขยับก้นงามงอนของตนเองขึ้นและเสียบตัวลงช้าๆ
“อ๊าาาาาาาา ฮื้อออออ”
จังหวะเนิบนาบ แต่เน้นหนักทุกครั้งเขมือบกลืนท่อนลำขนาดใหญ่ของออีกคน
“ซี๊ดดดดดดดด อ่าาาาาห์” จอมมารครางเสียงทุ้มต่ำอย่างสุขสม
ยามที่ลำกายตนเข้าถูกสอดเข้าไปลึกๆ โดยร่างเพรียว
ยามที่เถาจื่อน้อยขมิบช่องทางตอดรัดถี่รัว ตนนั้นแทบจะปะทุเข้าไปฝากไว้ในร่างของคนตรงหน้า
จื่อเทาเร่งจังหวะขึ้นอีก แต่เหมือนจะไม่ทันใจจอมมารนัก
จางปินเอ่ยปากบอกให้พอก่อนจะจับร่างจื่อเทาหันหลังโดยที่แก่นกายยังไม่หลุดออกจากช่องทางสีหวาน
จอมมารถอนตัวออกมาจนเกือบสุดแล้วส่งแรงกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างหนักหน่วง
จนร่างจื่อเทาขยับสั่นไหวรุนแรง
“อ๊าา อ๊าาาา อ๊ะๆๆ”จื่อเทาเชิดดวงหน้ารั้นขึ้นอย่างกระสันเสียว
ส่งเสียงร้องครางสอดประสานกับร่างที่กระแทกกายไม่ยั้งอยู่ข้างหลังตน
“อ่าห์... ฮ่าาาาห์ๆ ซี๊ดด”
“อ๊ะ....นะ..นายท่าน...ละ..ลึก ลึกอีก
มากว่านี้อีกขอรับ”
“ฮึมห์...เจ้าชอบหรือ...อ่าห์”จอมมารได้ยินคำขอก็เร่งส่งแก่นกายตนเบียดเสียดเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม
ลึกจนสุดมองไม่เห็นแม้แต่โคนลำ
“อ๊าาาาาา.....ชอบ...เถาจื่อ.ชอบมากขอรับ....”มือเรียวของจื่อเทาจิกทึ้งใบหญ้าอย่างหาที่ระบายอารมณ์เสียว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา เร็วอีกนายท่าน เร็วกว่านี้....รังแกเถาจื่อให้มากกว่านี้.....”ส่งเสียงร้องขอออกมาไม่หยุด
แม้จะมีเลือดออกมาจนมลายหายไปกับสาน้ำ แต่มีหรือจะหยุดความเสียวสะท้านแบบถึงพริกถึงขิงนี้
จอมมารผินสายตามองจื่อเทา 'อ่า.....เถาจื่อน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเอ่ยสิ่งใดออกมา....'
“หึ งั้นเจ้าอย่ามาร้องขอให้ข้าหยุดแล้วกัน
เถาจื่อน้อย...”จอมมารเร่งจัดการให้ตามคำขอ ดันร่างจื่อเทาขึ้นเหนือบ่อน้ำพุร้อน
ร่างกายเหลือยเปล่าทั้งสองขึ้นแดงเถือกเพราะความร้อยจากการแช่น้ำ
จอมมารจางปินจับร่างจื่อเทาหันตะแคงข้างก่อนยกขาข้างหนึ่งแล้วแทงกายเข้าไปจนร่างเพรียวของจื่อเทาขยับไถไปข้างหน้า
ตับ! ตับ! ตับ!
ท่อนลำใหญ่โตมหึมาขยับถอนกายออกจนหลุด
เกิดเสียงดัง 'บ๊วบ!' ก่อนจอมมารจะจับแก่นกายตนเสียบเข้าไปใหม่กระแทกเข้าไปอย่างแรงจนสุด
แล้วถอนกายออกมาจากนั้นก็กระแทกใส่เข้าไปแบบเดิม เสียงเนื้อกระทบดังไปทั่วบริเวณ
เลือดไหลหยดออกมาเป็นทาง....
“อ๊าาาาาาาาาาาาา อ๊าาาาาาาาาาาห์” จื่อเทาร้องเสียงดังลั่น
ทั้งเจ็บ ทั้งจุก และเสียวช่องทางสุดๆ จื่อเทาเลื่อนมือมาจับกุมหน้าท้องตนเอง
ทุกครั้งที่แก่นกายของนายท่านกระแทกกระทั้นเข้ามาจนสุดลำ มันลึก...ลึกจนเกิดความนูนเด่นออกมาเป็นลำ
เห็นสัดส่วนหัวของแก่นกายใหญ่ของจอมมารที่หน้าท้องตน ราวกับว่าถ้าหากทะลุได้
มันคงทะลุท้องเค้าไปแล้ว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะๆๆ อ๊าาาาาาาาาาาห์”
ร่างแกร่งกำยำกระแทกกายเขาไปไม่นานกามารมณ์ของทั้งคู่ก็ถึงฝั่งสำเร็จความใคร่
“อ่าาาาาาาห์......ซี๊ดดดดดด ฮ่าห์ๆ”จอมมารหอบเหนื่อยมองคราบน้ำเหนอะที่หลั่งไหลออกมามหาศาลพร้อมสีเลือดปะปน
บทรักครั้งนี้ทั้งรุนแรงวาบหวาม ที่ผ่านมาตนก็ไม่เคยทำรักกับอีกฝ่ายหนักขนาดนี้ เหตุใดจื่อเทาถึงได้ติดใจบทรักตนมากขนาดร้องขอให้ทำรุนแรงถึงเพียงนี้กัน
หรือเพราะไอปีศาจของเขากระตุ้นอีกฝ่าย ไม่มีทาง มันมิได้รุนแรงถึงเพียงนั้น หรือจื่อเทาจะเป็นคนมักมากในกามารมณ์?
จอมมารจางปินพ่นลมหายใจหอบเหนื่อยได้ไม่นาน
“...! ถะ...เถาจื่อ?” จอมมาร้องเสียงงุงงง เมื่อจื่อเทาลุกขึ้นนั่งโดยไม่ที่ช่องทางสีหวานหลุดการเชื่อมผสาน ขยับเขยื้อนกายตนเบียดเสียดแก่นกายใหญ่เข้าไปจนดวงหน้าทั้งสองร่างใกล้ชิดสนิทกัน
ก่อนจื่อเทาจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวน ปลุกอารมณ์ที่มอดดับไปแล้วของจอมมารให้ลุกกระพือขึ้นอีกครา...
“เถาจื่ออยาก....ลองบนต้นไม้”
มีความท่ายากไปอี๊กกกกก
เอ็นซีสนุกมั้ยคะ บกพร่องตรงไหนบอกกล่าวเราได้นะคะ จะได้นำไปปรับปรุง
หรือจะเอาเเบบซาดิส ล่ามโซ่ตรวน ลงเเซ่ฟาด
เทียนร้อนหยดเต็มหลังน้องเถาจื่อก็ได้นะคะ
อยากให้ท่านจอมมารหรืออสูรอ๋องอี้ฟานทรมานน้องจื่อเเบบไหนก็เสนอมา
จะได้สมชื่อฟิค เเดนปีศาจร้อนรัก ฮิฮิ #ยิ้มหื่น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น