(ตอนแรกกะให้ชานยอลมารับบทจอมมารอ่ะนะ เเต่มิได้ จะเก็บไว้เซอร์ไพรซ์ตอนท้าย)
บทที่ 3
“1,000 ตำลึงทอง! ในหีบสองใบ
ทั้งหมดก็ 2,000 มีใครให้มากกว่าข้าอีก
ดี! งั้นคืนนี้นายน้อยฮวางเป็นของข้า......”
สิ้นเสียง
ทั่วอาณาบริเวณนั้นเงียบกริบ ต่างมองบุรุษรูปโฉมงดงามเป็นทางเดียวกัน รูปกายกำยำ
ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งรับกับสันกรามได้รูป ดวงตาเรียวคมดุดัน
สวมชุดผ้าไหมสีดำคาดแดง ช่างสง่าเเลองอาจยิ่ง ผู้คนโดยรอบต่างส่งเสียงซุบซิบ คุณชายจากตระกูลใดหนอ ไม่เคยเห็นหน้าบุรุษหล่อเหลาผู้นี้เลย
หรือจะเป็นชายต่างถิ่นกัน
“พาข้าไปหานายน้อยแห่งหอนี้สิ” เขากล่าวด้วยท่าทีด้วยท่าทีสุขุมพลางเดินก้าวเข้าไปยังหอจันทร์เสี้ยว
ผู้คนโดยรอบต่างก็หลบหลีกแหวกทางให้
“เอ่อ....หากไม่เป็นการล่วงเกิน
ทางเราจะขอล่วงรู้ถึงชื่อเสียงเรียงนามของท่านได้หรือไม่เจ้าคะ?”หลันจิงเอ่ยถาม เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่งเเล้วเอ่ยกลับไป
“เรียกข้าว่า...จางปิน”
จื่อเทาในวัย 18 บัดนี้มีใบหน้างองามหมดจด
เพราะถูกดูแลอย่างดีทั้งร่างกายตั้งแต่เยาว์วัย ผิวพรรณนวลเนียนเปล่งปลั่งราวส้มเกลี้ยง
ร่างสูงเพรียวในชุดผ้าแพรสวมทับด้วยผ้าปั๋วซา(ชีฟอง)สีดอกบ๊วยแดงอ่อนหวาน
จื่อเทาถูกเปิดตัวเป็นนายน้อยคนใหม่เมื่อสองปีก่อน พอโชว์หน้าปุ๊บ เท่านั้นล่ะ
หอแทบแตก เเขกเหรื่อในหอออกเสียงเซ่งเเซ่ว่างามอย่างนั้น งามอย่างนี้
ไม่นานเขาก็กลายเป็นคนดังของเมืองทันที
เวลานั้นนายหญิงใหญ่ประกาดไปว่า
จะไม่มีการซื้อตัว มีแค่ประมูลเท่านั้น
ทุกทุกสองวันจะมีการประมูลตัวนายน้อยแห่งหอจันทร์เสี้ยว
ซึ่งจะไม่รับแขกด้วยการปรนนิบัติหลับนอน แต่ให้ความบันเทิงในด้านอื่นแทน
เช่นการเล่นดนตรี เป็นเพื่อนสนทนา การร่ายรำและบทกวี แต่ด้วยใบหน้าสวย ตาคมดุ
ตบแต่งเพียงนิดหน่อยก็ทำให้ดูสวยเฉี่ยวมากๆ
ผู้คนเห็นเพียงแค่นั้นก็ติดตาตรึงใจทันที พอประมูลตัวเขาได้
ลูกค้าโดยส่วนใหญ่ที่ผ่านมาแทบจะไม่ให้ทำอะไรเลย นอกจากนั่งคุยเล่นเป็นเพื่อน
หรือเล่นหมากล้อม แล้วจากนั้นก็นั่งจิบชามองเขาจนตะวันรุ่ง
ทำให้จื่อเทาค่อนข้างเบื่อหน่ายในตอนแรก เพราะต้องนั่งนิ่งๆ
เป็นหุ่นปั้นจนเหน็บกินแทบทุกครั้ง หลังๆ
ชักจะชินเพราะใครก็ตามที่ประมูลตัวเขาได้ก็เอาแต่มองด้วยสายตาน่าขนลุก
มองเเล้วก็มองอยู่อย่างนั้นเฉยๆ บางทีไม่พูดไม่จาเอาแต่จ้อง เห็นอย่างนั้นแล้วสยอง
จื่อเทาเลยล้มตัวลงนอนแล้วหลับหูหลับตาให้ลูกค้าซะ และหลายครั้งดันหลับไปจริงๆ
แล้วคนอย่างฮวางจื่อเทาน่ะเหรอ? หึ! นิสัยประจำตัวจื่อเทาจนกลายเป็นสันดานไปเเล้วคือ แม่งนอนโคตรดิ้น!
ส้นตีนงี้กวัดแกว่งไปมา เผ้อผ้าเลิกขึ้นจนจวนจะเห็นลำไส้อยู่ละ เเต่ถึงท่านอนดิ้นไปดิ้นมานั้นสุดจะน่าอุบาทว์
แต่เพราะหน้าตาและรูปร่าง ดันทำเอาลูกค้ายิ่งจ้องหนักกว่าเดิม
ด้วยเหตุผลที่ว่า 'เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยนั้นทำให้เจ้ายิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่
ยิ่งอยากมองจนทะลุผ้านั้นเข้าไปข้างใน....' ด้วยประการฉะนี้
จื่อเทาจึงสำรวมมากขึ้นกว่าเดิม แหกบ่อยๆ คงไม่ดีหรอก เน๊าะ
ห้องรับรองแขก
“อะไรนะ!! 2,000
ตำลึงทองเชียวรึ ใจป๋ามากไปป่าวท่านเเม่? เเล้วงี้ข้าไม่ต้องนอนอ้าขาให้มันหรอกรึ?” จื่อเทาเหวลั่น โห....เงินมากมายขนาดนั้นคงไม่ได้หวังแค่นั่งมองกรูอย่างเดียวใช่มั้ย?
“คงงั้น หึ เห็นที....ไอ้รูนั่นของเจ้า
คงมีคนเสียบครั้งแรกก็วันนี้เสียแล้วกระมัง...” อุ๊ย….หยาบคาย จื่อเทาหน้าขึ้นสี บ้าเหรอ! ตูดใคร
ใครก็รักใครก็หวงป่าววะ? หรือไม่ - -?
“แต่ท่านแม่ ถ้า...ถ้าหากว่าไอ้ลูกค้านั่นเป็นชายแก่ล่ะ
ถ้าต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้พวกแบบนั้น ข้าไม่เอานะ!!”
“วางใจเถิด ข้าเห็นแล้ว เป็นบุรุษหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง
มีความหล่อเหลาจนเจ้าอาจได้ร้องขอเขาเองเชียวละ”นายหญิงว่าพลางจิบชาเเล้วทำสายตาล้อเลียนจื่อเทา
ตูดบวมเเน่ ลูกเเม่เอ๋ย.....
“หือ....O O!?”
จื่อเทาที่อยู่ในห้องรับรองเริ่มนั่งไม่ติดที่
หลังจากท่านแม่หรือนายหญิงใหญ่เพิ่งเดินออกไป เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็มีชายหนุ่มคนใหม่เข้ามา
คงไม่พ้น 'แขก' ของเขาในคืนนี้
ส่วนตัวจื่อเทานั้นนั่งหันหลังอยู่ กำลังอยู่ในช่วงเตรียมตัวเตรียมใจไม่กล้าหันหน้าไปมองคนที่จ่ายค่าตัวด้วยเงินมหาศาลนั่น
'เสียเอกราชแน่กู ทำไงดีวะ'
จึงได้นั่งเงี่ยหูฟังเสียงอิริยาบถของผู้มาใหม่
“จะไม่รินชา
ทำหน้าที่เจ้าหน่อยรึ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
หลังจากเข้ามานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับจื่อเทา เขากำลังรออย่างใจจดใจจ่อกับใบหน้าที่ได้ยินมาว่าเป็นบุรุษหนึ่งเดียวในใต้หล้าที่เหมาะกับคำกล่าว
'งามล่มเมือง' เป็นที่สุด
“อ่ะ..เอ่อ.ขออภัยขอรับ..”
นายน้อยฮวางขยับกายหันหลังผินใบหน้างดงามมาทางแขกบุญทุ่ม
เมื่อยลโฉม เจ้าแรกพบ ตบต้องใจ ความงามไซร้ บุปผา กลางป่าเขา
เจ้าต้องตา ตรึงใจ กายร้อนเร่า บุหงาเฉา เพราะตัวเจ้า นั้นงามกว่า
แขกหนุ่มนิ่งงันไปชั่วขณะ
'งาม งามล้ำเหลือ สมคำล่ำลือ'
เสมือนเกิดประกายไฟขึ้นในจิตใจ รู้สึกร้อนรุ่มดังไฟสุมในอก ดั่งยืนอยู่ท่ามกลางนรกไฟร้อนบรรลัยกัลป์
ใจร้อนรุ่มจนเขามิอาจหาคำใดมาเปรียบเปรยได้อีกแล้ว
จางปินรู้สึกถูกใจบุรุษดอกเหมยผู้นี้เข้าเต็มเปา ส่งสายตาโลมเลียนายน้อยฮวางอย่างปิดไม่มิด
ส่วนทางจื่อเทาเอง เมื่อได้สบตาบุรุษตรงหน้าก็รู้สึกแปลกๆ เองเช่นกัน
เหมือนมีความรู้สึกวูบวาบไปทั่วร่าง ยิ่งมองไปทางแขกตรงหน้า ความรู้สึกนี้ยิ่งมากขึ้น
มากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อมองดูดีๆ จะเห็นไอสีดำทมิฬแผ่ล้อมอยู่รอบกายคนตรงหน้าอย่างบางเบา
“เอ่อ..จะให้ข้าน้อยเรียกนายท่านว่าอะไรหรือขอรับ”
จื่อเทาเอ่ยขึ้นพลางยกการินชาให้แขก
“จางปิน....”กล่าวตอบโดยที่สายตายังไม่ละไปจากดวงของจื่อเทา
“ขอรับ
นายท่านจาง”จางปินยกชาขึ้นจิบแล้วนั่งมองจื่อเทาด้วยสายตาเล้าโลมในทุกอริยาบถของคนตรงหน้า
ส่วนทางนายน้อยฮวาง ก็ไม่รู้จะวางตัวยังไง
ไม่รู้คนนี้จะต้องการให้เขาทำอะไรหรือเปล่า หรือซื้อตัวมาแค่นั่งมองเฉยๆ
ตอนนี้จื่อเทาทำตัวขยุกขยิก ไม่รู้จะเอาไม้เอามือไปไว้ทางไหนเอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง
ทั้งที่ตลอดสองปีที่ผ่านมาก็มีแต่แขกแบบนี้แท้ๆ แต่วันนี้กลับรู้สึกประหม่า
ทำอะไรไม่ถูกไปแบบดื้อๆ
“เจ้าทำสิ่งใดเป็นบ้าง”
“ข้าน้อย....เล่นดนตรี ร่ายรำ กล่าวบทกวี รำดาบ
อีกทั้งยังเล่นหมากล้อมได้ขอรับ” จื่อเทาเงยหน้าสบตาจางปิน ฉับพลันก็รู้สึกเขิน
ใบหน้าขึ้นสีชมพูเปล่งปลั่งขึ้นแบบงงๆ ยามที่สายตาคู่นั้นจ้องมองมา
ให้ความรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง ร่างกายนิ่งงันทำอะไรไม่ได้
จื่อเทานั่งนิ่งสบสายตากับจางปินอยากหันเหสายตาไปทางอื่น
แต่เหมือนร่างกายไม่ยอมทำตาม
“รำดาบรึ น่าสนใจนะ”
“หากนายท่านอยากชม ข้าน้อยก็จะร่ายระ.....!”
ฟึ่บ!
“ไม่ ที่ข้าบอกว่าน่าสนใจน่ะ เจ้าต่างหาก....”
เวลาแค่เพียงกระพริบตา
ร่างกำยำของจางปินก็หายมาอยู่ตรงหน้าของจื่อเทา ทั้งสองอยู่ห่างกันแค่เพียงลมหายใจกั้น
จื่อเทาเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ
“ทะ...ท่านเป็นตัวอะไร!?”
“หืม...ตัวข้าน่ะหรือ? ข้าคือจอมมาร
ราชันย์แห่งนครใต้ภิภพ....”จางปินยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมซุกไซ้ซอกคอหอม
“กลัวข้าหรือ?“ ละใบหน้าขึ้นมาสบตาจื่อเทา
พลางใบหน้าจอมมารก็เริ่มเปลี่ยนแปลงช้าๆ เขาสี่หน่อเล็กๆ ขึ้นตรงหน้าผากสองฝั่งซ้ายขวา
ลวดลายสีแดงเพลิงพาดผ่านใบหน้าซีกซ้าย สีดวงตาแดงก่ำ กายกำยำแผ่รังสีดำทมิฬโดยรอบ
“อื้อ...นายท่านจะกินข้าน้อยหรือไม่ขอรับ?”จื่อเทาพยักหน้าน้อยๆ
แต่ในใจกลับสั่นไหวอย่างแปลกประหลาด เขาบนหน้าผากไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดลงเลย
ลวดลายแปลกตาบนใบหน้าซีกซ้ายก็เช่นกัน มันกลับมีเสน่ห์ดึงดูดใจยิ่ง ส่วนรังสีที่แผ่ออกมา
มันเหมือนเป็นมนต์บางอย่าง มนต์ที่ทำให้จิตใจว้าวุ่น สับสน
สร้างความร้อนรุ่มไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะ........ส่วนนั้น
“กินสิ ข้าจะกลืนกินเจ้าให้หมดทั้งตัว....” O////O จอมมารส่งยิ้มอบอุ่นให้จื่อเทา
โน้มใบหน้าลงจูบกลีบปากหวาน ส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจภายใน
“อื้ออออ...” จื่อเทาหลับตาพริ้มรับสัมผัสภายใต้อ้อมกอดของร่างแกร่งตรงหน้า
มีความวาบหวามในช่องท้อง เสมือนมีผีเสื้อนับพันบินว่อนอยู่
จอมมารไล้มือมาขยำหน้าอกนุ่มของจื่อเทาผ่านเสื้อผ้า
ก่อนจะใช้แรงเพียงหยิบมือกระชากมันออกไป เหลือเพียงหน้าอกเปลือยเปล่า
“อ่าห์......”เสียงครางหวานหูของจื่อเทาเหมือนเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีให้ท่านจอมมาร
จอมมารจึงตะปบมือ บีบเค้นไปทุกส่วนของร่างใต้อาณัติ
ใช้ปากดูดดุนยอดถันสีสวยจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบน่าอาย
จื่อเทากระสันเสียวจนยกมือขึ้นมากัดกั้นเสียงร้อง
“อ๊ะ.....ฮื๊ออออ”
จอมมารจูบไล้ลงมาอย่างช้าๆ เนิบๆ ..... ตรงหน้าท้อง... สะดือ... และเปลื้องผ้าส่วนที่เหลือออกจนหมด เผยให้เห็นทุกสัดส่วน
ก่อนใช้ปากโลมเลียหยอกล้อแก่นกายของอีกคน
“เจ้าหวาน หวานไปหมดทุกส่วน อร่อยไปทั้งตัว”
ท่านจอมมารแยกขาจื่อเทาก่อนซุกหน้าลงกัด จูบ และลากลิ้นเลียบนเรียวขาด้านในของคนใต้ร่าง ทำเอาร่างนายน้อยฮวางบิดเร่าไปมา
“อ่าห์...อ๊ะ...”
“ตรงนี้ก็หวาน.....”
ลิ้นร้อนโลมเลียช่องทางสีหวาน จื่อเทายิ่งบิดตัวด้วยความเสียวยิ่งกว่าเดิม
“อ๊า......”
“ตรงนี้ก็ด้วย...”
จอมมารกล่าวด้วยเสียงนุ่มทุ้มก่อนส่งลิ้นเข้าไปสำรวจช่องทางสีอ่อนด้านในอย่างอ่อนโยน
จนจื่อเทาร้องครางไม่เป็นภาษา
“อ๊ะ....อ๊า.....น่ะ..นายท่าน..จะ...จาง....อื้อ...”
จางปินมองสบตาจื่อเทาขณะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตน
เห็นคนใต้ร่างเขินอายเอามือยกปิดหน้าแล้วรู้สึกว่าการกระทำนั่นช่างน่ารักเสียเหลือเกิน
ทันทีที่ถอดผ้าออกจนหมดแล้วโยนมันทิ้งไปไกลๆ ส่วนแข็งขืนได้ปรากฏให้เห็น
จื่อเทาแทบอยากจะลุกขึ้นวิ่งหนีออกจากห้องไป บ้า! บ้าไปแล้ว ทะ...ทะ...เท่าแขนเลยนะนั่น!
“เอ่อ...มัน...”
“หึ...ข้าว่ามันคงชอบเจ้า
ดูสิ มันผงกหัวใหญ่เลย” O////O อะ.....ไอ้บ้า!!
“จัดการมันหน่อยสิ
เถาจื่อ...”จื่อเทาเขินแก้มแตกไปอีกรอบ งื้อออ คนบ้า! มาเรียกชื่อเค้าด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานงี้กะให้เขินตายเหรอ?
จื่อเทาค่อยๆ
เยื้องกายไปหาแท่งร้อนนั้น สองมือค่อยๆ กอบกุมความใหญ่โตก่อนส่งมันเข้าปาก แน่นอนว่าเข้าไปได้แค่ส่วนปลาย
เพราะมันใหญ่มาก จื่อเทาจึงค่อยๆ ใช้มือทั้งนั้นรูดรั้งก่อนลิ้นเล็กจะเลียส่วนแข็งขืนของคนตรงหน้าตั้งแต่โคนจดปลาย
“อ่าห์......อืม
อย่างนั้นล่ะ..”ร่างสูงครางอย่างสุขสม
ฝ่ามือใหญ่จับลูบกลุ่มหัวจื่อเทาไว้อย่างหาที่ระบาย
จื่อเทาโลมเลียดูดดุนแท่งนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถูกท่านจอมมารจับพลิกกายคว่ำหน้าลงในท่าสี่ขาโก่งโค้ง
บั้นท้ายกลมกลึงจึงเผยให้เห็นต่อสายตา ก่อนจางปินจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปเบิกทาง
“อึ๊ก!….อื๊อ...เจ็บ”
“ครั้งแรกหรือ?
งั้นข้าจะถนอมเจ้าให้มากกว่านี้..”จอมมารเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงยิ่งกว่าเดิม
ส่วนในใจเขานั้นลิงโลด การได้พบหน้า ถูกชะตา หลงใหล แล้วยังเป็นฝ่ายได้ครอบครองคนแรกอีก คนนี้แหละที่ตนอยากให้อยู่เคียงกายไปชั่วนิรันดร์
“อ๊ะๆ อ๊ะ”จื่อเทาซบหน้าลงบนฝ่ามือ
ส่งผลให้บั้นท้ายเชิดงอนขึ้นอีกเท่าตัว ท่านจอมมารที่เห็นท่าทางยั่วยวนโดยไม่ได้ตั้งใจนั้นแทบอยากจะรังแกร่างตรงหน้าให้แหลกคามือเข้าไปอีก
แต่จิตใจกลับสั่งการให้ทำสิ่งที่อ่อนโยนกว่านั้นมาก
นิ้วเรียของจอมมารขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้าเนิบนาบ
ทำให้จื่อเทารู้สึกดีจากความเสียวกระสันนี้ เมื่อกายแกร่งขยับนิ้วถี่รัวขึ้นเหมือนใกล้จะบรรลุกิจกามนี้
ก้นงามงอนของจื่อเทานั้นก็ยิ่งส่ายไปมายั่วยวนอยู่ตรงหน้าจางปิน ท่านจอมมารนึกหมั่นเขี้ยวกับท่าทางน่าชังนั่น
จึงส่งอีกมือไปกอบกุมส่วนแก่นกายร่างเพรียวไว้ แกล้งกดส่วนปลายไม่ยอมให้อีกร่างได้สุขสม
“อื๊ออออ...นาย...ทะ...ท่าน...ดะ....ได้โปรด”
ครางด้วยน้ำเสียงแหบกระท่อนกระแท่น จื่อเทาช้อนสายตาที่มีน้ำตาคลอหน่วยขึ้นมองท่านจอมมาร
ขบกัดกลีบปากกระจับเล็กของตนส่งสายตาออดอ้อนเชิญชวนนายท่านจางปิน
“ได้โปรด..ขะ....เข้ามา...ในตัวข้า....”
เส้นความอดทนขาดผึ่ง!!
จอมมารจางปินจัดการจับยึดร่างจื่อเทาก่อนส่งแก่นกายตนถูวนไปทั่วรอบร่องสีอ่อนตรงหน้า ก่อนจะดันส่วนหัวเข้าไปอย่างช้าๆ
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.................”
จื่อเทาร้องลั่นด้วยความเจ็บ ความใหญ่นี้เกินจะรับไหว ด้วยความคับแน่นจอมมารเองก็นิ่วหน้า
'สอดเข้ายากเกินไป' จางปินจึงจัดการร่ายมนต์บรรเทาความเจ็บให้จื่อเทาก่อนจะกระแทกพรวดเดียวจนมิดด้ามใหญ่
“อ่าห์.......ซี๊ดดดด/อ๊าาาา.....”จอมมารเชิดหน้าขึ้นรับความสุขสม
ส่วนจื่อเทาเองก็เสียวไม่ต่างกัน บั้นท้ายกลมกลึงตอดแก่นกายใหญ่ถี่รัว
จนท่านจอมมารแทบจะเสร็จกิจกามนี้ คราบเลือดหยดย้อยไปตามเรียวขาสวย ถึงมันจะเสียวมากกว่าเจ็บ
แต่ส่วนหนึ่งก็มาจากเวทย์มนต์ของจอมมาร
แก่นกายใหญ่ที่นิ่งแช่มาสักพักก็เริ่มขยับ จากช้าๆ
เนิบนาบก็เริ่มถี่รัวมากขึ้น จอมมารจัดการจัดท่าทางใหม่ พลิกกายจื่อเทานอนหงายแล้วจับขามาเกี่ยวเอวตนไว้
ก่อนจะจับเอวจื่อเทายกขึ้นเหนือพื้นแล้วจัดการกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าออกอย่างหนักหน่วงถี่รัวมากขึ้น
ตับ! ตับ! ตับ!
“อ๊ะๆ อ๊ะ .....ฮ่าาาห์”
“ซี๊ดดดดดดดด....ฮืมห์...”
ปึก! ปึก! ปึก!
“อ๊ะ อ๊ะ ใกล้แล้ว.....อ่ะ....อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“อ่าาาาาาาาาาห์.......ฮ่า...ฮ่า......ฮืมห์......”
เสียงขยับกายทำกิจรักร้อนของทั้งสองดังลั่นไปทั่วห้อง
ก่อนทั้งคู่จะถึงจุดสุดยอด จื่อเทากรีดร้องลั่นด้วยความเสียว
ก่อนน้ำสีข้นขุ่นจะถูกปลดปล่อยออกมา ส่วนจอมมารเองก็ปล่อยน้ำรักเข้าตัวจื่อเทาไปเป็นจำนวนมหาศาลจนหยดย้อยลงมาพร้อมเลือดสีแดงฉาน
ทั้งสองหอบหายใจจากความเหนื่อย
จอมมารจะล้มตัวลงทับจื่อเทา มือแกร่งจับเรียวคางมนให้หันมารับจูบร้อนดูดดื่มของตน ไอดำทมิฬที่อยู่รอบตัวจอมมาร ความจริงมันก็เหมือนฟีโรโมนปลุกเซ็กส์ดีดีนี่เอง มันเป็นพิเศษของคนเผ่ามาร ที่ว่าหากมารสักตนถูกตาต้องใจใคร ถึงขั้นหลงรัก จะเเผ่ไอดำทมิฬนี้ออกมา เเล้วยิ่งหากอยู่ใกล้บุคคลผู้นั้น ก็จะก่อให้เกิดความกระหายอยากในกามารมณ์
เฉกเช่นจื่อเทาที่ตอนนี้พลิกร่างคนคร่อมทับตนไปนอนหงายอยู่อีกทาง
เเล้วยกตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมทับแก่นกายใหญ่นั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจับมันจ่อช่องทางสีหวานของตนแล้วนั่งทับสอดใส่มันพรวดเดียว!!
กามรักร้อนของทั้งสองจึงเริ่มต้นอีกครา..........
นอกห้อง
คนกลุ่มนึงที่กำลังแอบดูบทรักของคนข้างใน
ซึ่งส่วนใหญ่ก็บรรดาสาวๆ นางโลมในหอจันทร์เสี้ยวนี่ล่ะ
“หูย... อย่างใหญ่อ่ะ”
“ไหนๆ ข้าดูบ้าง โห..อันบักเอ้กเลย”
“โหววววว สุดยอด ท่านชายผู้นั้น แม่งโคตรใหญ่ชิบหายเลย”
“อืออออ..ใช่เลย ข้าล่ะอยากเกิดเป็นจื่อเทาจริงๆ
โอ้ยยย อิจฉาว้อยยยย”
อ่านจบละกลับไปเม้นท์ให้ด้วยนะคะ NC อาจไม่ยาวมาก เเต่กรูนั่งปั่นตั้งกะตีสองยันเช้าเลย
เห็ยความพยายามกรูม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ช่วยไปคอมเม้นท์ติชม ให้กำลังใจ จิกกัด เเบบเยอะๆ ยาวๆ ให้กรูได้ชื่นใจหน่อยว้อยยยยยยยยยยยยย
กรูเหนื่อย ปวดหลังชิบหาย ไปนอนเเล้วนะว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เก็ทนะ เค๊?
เห็ยความพยายามกรูม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ช่วยไปคอมเม้นท์ติชม ให้กำลังใจ จิกกัด เเบบเยอะๆ ยาวๆ ให้กรูได้ชื่นใจหน่อยว้อยยยยยยยยยยยยย
กรูเหนื่อย ปวดหลังชิบหาย ไปนอนเเล้วนะว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เก็ทนะ เค๊?
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น