ตอนนี้เราหลงจางปินปินเเบบโงหัวไม่ขึ้นเเล้วอ่ะ ทำไงดี ชอบนางมากเลย โอ้ยยยย บับ ใจเเม่....ฮรืออออออ เปลี่อยนพระเอกฟิคตอนนี้ทันมั้ย? บทที่ 4 ยามอุ้ย (11:00-13:00) ของวันรุ่ง จื่อเทาถูกนายหญิงใหญ่ปลุกขึ้นมา ใบหน้าสวยดุงัวเงียกับแสงตะวันยามสาย พอนึกได้ถึงเรื่องเมื่อคืนหน้าก็ขึ้นสี งื้ออออ ถึงจะเจ็บ... ' แต่ก็รู้สึกดี ' บร้าาาา คิดไรก็ไม่รู้ จื่อเทาเงยหน้าสำรวจไปรอบห้อง พบว่ากลับมาที่ห้องนอนของตัวเองแล้ว พอถามท่านแม่จึงได้คำตอบว่า “ นายท่านจางปินอุ้มเจ้าออกมา ถามถึงห้องของเจ้าแล้วพามาส่ง พอรุ่งสางก็กลับไป ” “....!! ” “ ตัวเจ้างี้สลบไสลอยู่ในอ้อมอก ท่าทางจะหนักสินะ ทิ้งคราบเลือดไว้เต็มพื้นห้อง หยั่งกับแท้งลูก ” “ ขะ..ขนาดนั้นเลยหรือ ?” “ เอาหน่า....เห็นเจ้าสุขสมกับคนหล่อข้าก็ยินดี หากเค้าถูกใจเจ้าแล้วมาซื้อตัวไป ข้าก็ยินดีผลักไสไล่ส่งเจ้าให้เค้านะ ” “ ท่านแม่.....เคยนั่งอยู่ดีๆ เเล้วหงายหลังปะ ?” “จะ ทำไม ? นี่แม่ไง จำไม่ได้เหรอ ?” จื่อเทาพยายามจะลุกแต่ช่วงล่างสาหัสไปหน่อย เลยได้แต่นอนเจ็บก้นอยู่ในห้อง ...
(ตอนแรกกะให้ชานยอลมารับบทจอมมารอ่ะนะ เเต่มิได้ จะเก็บไว้เซอร์ไพรซ์ตอนท้าย) บทที่ 3 “ 1 , 000 ตำลึงทอง ! ในหีบสองใบ ทั้งหมดก็ 2 , 000 มีใครให้มากกว่าข้าอีก ดี ! งั้นคืนนี้นายน้อยฮวางเป็นของข้า...... ” สิ้นเสียง ทั่วอาณาบริเวณนั้นเงียบกริบ ต่างมองบุรุษรูปโฉมงดงามเป็นทางเดียวกัน รูปกายกำยำ ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งรับกับสันกรามได้รูป ดวงตาเรียวคมดุดัน สวมชุดผ้าไหมสีดำคาดแดง ช่างสง่าเเลองอาจยิ่ง ผู้คนโดยรอบต่างส่งเสียงซุบซิบ คุณชายจากตระกูลใดหนอ ไม่เคยเห็นหน้าบุรุษหล่อเหลาผู้นี้เลย หรือจะเป็นชายต่างถิ่นกัน “ พาข้าไปหานายน้อยแห่งหอนี้สิ ” เขากล่าวด้วยท่าทีด้วยท่าทีสุขุมพลางเดินก้าวเข้าไปยังหอจันทร์เสี้ยว ผู้คนโดยรอบต่างก็หลบหลีกแหวกทางให้ “ เอ่...